2. Ay

8 hafta once bugun bu saatlerde hastanede suni sanci ile bugunun hayalini kuruyordum.

Az once oglumu yatirdim uykusuna, her an uyanabilir endisesi olsa bile gunun tum yorgunlugu az once uykusunda o horultusunu dinlerken geciverdi bile. 2 ay olmus bile dedim esime, bir gun gelecek bu yazilar bile cok gerilerde kalmis olacak. Her gun olup biteni keske yazsam istiyorum ama elimde olmuyor. Aksamlari bu saatler bana kalan tek zaman ve o kalan zamanda da neyi yapacagini sasiriyor insan.

Evet, vakit inanilmaz hizli geciyor. Hani bugunlerin tadini doya doya cikarmak gerek diyen sesleri dinliyorum , bugun banyosunu yaparken bacaklarindan optum iyicene ornegin. Esime de hazir vakit varken sIkIlana kadar opelim dedim, hos, sIkIlmak mumkun olur mu, ama hazir minikken , kontrolu hazir elimizdeyken, her gun her altini degistirdigimde opecegim iste seni dedim, hani bir gun bize izin vermiyecek hale de gelecek.

Oglum ile vakit nasil mi geciyor? Vaktin gectigini aksam bu saatlerde anliyorum. Emzir, oyun oyna; uyutmaya calis, hadi oyala, banyosu, altini degistirme...derken, arada kalan zamanlarda yemek yapmaya calisiyor,internete girip ese dosta bir kac email atip okuyup toz alip ortaligi toplamakla geciyor. Guya ben bir de liste yapmistim, oooo ooo ooo bu dogum izninde yok sunu yaparim bunu yaparim seklinde. Oysa su an dunyaya bir insan yetistirirken; sevgisiyle, huzuruyla, sagligiyla olmasi icin kendisinden baska daha onemli bir is olabilir mi?

Bu arada geride biraktigimiz 8 hafta icinde oglushumuz da epey yol kat etmis durumda. Sabahlari yuzumu gordugunde o gulumsemesi herseye bedel. Yavas yavas aaa gaaa cooo guuu seklinde sesleri de cikiyor, ben konustukca o dinliyor. Hani bazen kendi capinda cevaplar veriyor. Tamam tamam abattigimi dusunenler olur ama her anneye kuzusu boyle gorunuyormus iste.

Simdi bana musaide, bir kendime limonlu cay yapip icecegim, bir de soyle uzanmak isitoyurm, bel agrisi icin.