Son 2.5 Hafta

Bugun is yerimde son gunum. 6 ay ugramayacagim masami duzenledim, cekmecelerimi toparladim. Hoscakalin demek icin is arkadaslarima kucuk bir ikram hazirladim. Herkesi masama davet ettim. Hamileligim boyunca inanilmaz yogun bir is temposu ile calismis olmaktan her ne kadar sikayet etmis olsam bile bugun ne tuhaf gelecek ki kendimi tuhaf hissettim. Calismayi seviyorum ben..Ofise gelmeyi, birseyler yapmis oldugumu bilerek evime donmeyi...Ozleyebilirim dedim. 6 ay gercekten uzun bir sure. Ozellikle de bizim gibi bir calisma ortaminda. Oglumla basbasa gecirecegim bu 6 ayi dusunecek olursam, kesinlikle halimden cok memnunum. Yine de hayatim boyunca hep calismis oldugumdan ve universiteden mezun olur olmaz 1 ay icinde calismaya baslayip en fazla 3 hafta tatil yapmis olan birisi icin yarim yil kadar ise ara veriyor olmak tuhaf bir duygu iste...Her duygunun hakkini vermem gerektigi icin de bu satirlari yazma geregini hissettim.
Yarindan itibaren aklinda sadece yeni hayatini, dogumunu ve hayata getirecegim bebegimi dusunecegim yepyeni bir donem basliyor benim icin. Hayatin neleri gosterecegi hic belli olmaz. 6 ay sonunda is hayatimda bakalim beni neler bekliyor olacak. Beni su anda tek hayacanlandiran bebegim ve bebegimle nasil bir hayata baslayacagimiz...Buyuk degisiklige cok az kalmis...Bunu bilip de beklemek o kadar tuhaf bir duygu ki. Bunun icin aylarca kendini yetistirmis olsa bile insan enimim her zaman hazirliksizmis gibi hissedecek.